Gamansögur

Ķ SPENNU, sem er sakamįlablaš, er aš finna nokkrar gamansögur.  Hér koma žęr:

 

Gušlaugur Žór Žóršarson, nśverandi heilbrigšisrįšherra og sjįlfstęšismašur, er mikill knattspyrnuįhugamašur og fylgist grannt meš öllu boltasparki ķ sjónvarpinu.  Og žaš var einmitt yfir slķku sjónvarpsefni ķ kringum jólin 2006 sem hann varš fyrir žvķ ólįni aš reka sig ķ kertaljós.  Var hann klęddur ķ nęlonskyrtu og brann hśn viš hśš hans meš žeim afleišingum aš hann varš aš dvelja nokkra daga į sjśkrahśsi vegna sįra sinna.

Žessu óhappi fylgdu vissulega mikil óhljóš.  Žrįtt fyrir hįvęr sįrsaukakvein kom žó ekkert af heimilisfólkinu til aš ašstoša Gušlaug ķ žessum hremmingum.  Žótti honum žaš ķ hęsta mįta undarlegt, žar sem lętin voru af žeim toga aš žaš hefši ekki įtt aš fara framhjį neinum ķ hśsinu, aš eitthvaš meira en lķtiš hafši gerst.  Žaš var žvķ meš nokkrum žjósti sem Gušlaugur spurši elsta barniš į heimilinu hvort aš žaš hefši ekki heyrt hrópin ķ sér og köllin.

„Jś,“ svaraši barniš.

„Og af hverju komstu mér žį ekki til hjįlpar?“ spurši Gušlaugur žvķ nęst.

„Ę, ég hélt bara aš Liverpool hefši fengiš į sig mark!“

*

Séra Valdimar Eylands fęddist į Tittlingastöšum ķ Vķšidal ķ Žorkelshólshreppi ķ Vestur- Hśnavatnssżslu įriš 1901.  Žar ólst hann ennfremur upp, en flutti vestur til Kanada ķ įrslok 921, hvar hann starfaši sem prestur mestan hluta ęvinnar, mešal annars hjį ķslenskum söfnušum.  Einnig var hann prestur um eins įrs skeiš į Śtskįlum ķ Garši er hann og séra Eirķkur Sv. Brynjólfsson skiptu į prestaköllum.  

Vafalķtiš finnast huggulegri bęjarheiti en žaš sem ęskuheimili Valdimars bar, enda fór žaš svo aš žegar hann į fulloršinsįrum var spuršur aš žvķ hvašan hann vęri, hikaši hann eilķtiš en sķšan kom svariš:

„Frį Smįfuglastöšum.“

*

Žaš var fyrir mörgum įrum sem ritstjórar Morgunblašsins örkušu brśnažungir inn ķ blómabśš ķ Reykjavķk og bįšu um žann stęrsta og fallegasta blómavönd sem til vęri.  Žeir ętlušu aš fęra hann gamalli konu ķ sįrabętur af žeirri įstęšu aš meinleg innslįttarvilla hafši slęšst inn ķ minningargrein um bróšur hennar og gert hana sjįlfa aš bölvušum óžverra ķ hugum žeirra sem ekki žekktu til. 

Ķ minningargreininni įtti aš standa:

„Sķšustu įrin dvaldist hann hjį systur sinni ķ Hveragerši....“

En śtkoman varš:

„Sķšustu įrin kvaldist hann hjį systur sinni ķ Hveragerši...“

*

Stśdentsefni viš Menntaskólann į Akureyri įttu einhverju sinni aš skrifa ritgerš į prófi og voru ritgeršarefnin fjögur: Lķkamsrękt, Hallgrķmur Pétursson. Fiskar og Gróšurmold.  Vitaskuld įtti hver nemandi bara aš velja eitt af žessum višfangsefnum, en einn žeirra kom žeim öllum fyrir ķ sinni ritgeršarsmķš og var hśn svohljóšandi:

„Lķkamsrękt Hallgrķms Péturssonar var aldrei upp į marga fiska enda er hann löngu oršinn aš gróšurmold.“

*

Ingólfur Bjarni Sigfśsson var aš lesa fréttir į Stöš 2 og varaši žį mešal annars viš óhollustu ķ tilteknum matvęlum.  Fréttinni lauk hann į žennan veg:

„Žetta į einkum viš um vanfęrar konur į barneignaraldri.“

*

Ašalsteini Jónssyni į Vašbrekku, föšur hagyršinganna Hįkonar og Ragnars Inga og žeirra systkina, žótti gott aš fį sér ķ staupinu og kom žį fyrir aš hann drakk nokkuš ótępilega; stundum svo mikiš aš hann endaši glešskapinn śtafliggjandi ķ nįnum félagsskap viš óminnishegrann.

Ašalsteinn vildi žó ekki višurkenna aš hann ętti viš įfengisvandamįl aš strķša – fyrr en hann var oršinn fjörgamall og kominn ķ hjólastól.  Hann var žį inntur eftir žvķ, hvernig žetta lżsti sér og ekki stóš į svarinu frekar en venjulega:

„Haldiš žiš kannski aš žaš sé ekki vandamįl aš komast ekki hjįlparlaust ķ vķnskįpinn?“

*

Snorri Hallgrķmsson, lęknaprófessor, gerši eitt sinn aš lęrbroti į konu, sem var mjög feitlagin.  Daginn eftir, žegar prófessorinn kom į stofugang, spurši konan, hvort ekki hefši veriš erfitt aš komast aš žessu.

„Jś, blessašar veriš žér,“ ansaši hann.  „Žaš sį ķ iljarnar į mér žegar ég var kominn inn aš beini.“

*

Hinn góškunni tónlistarmašur, Magnśs Kjartansson, var aš leika fyrir dansi į Hótel Sögu įsamt hljómsveit sinni žegar til hans kemur eldri mašur og bišur hann meš žjósti nokkrum aš lękka ķ tónlistinni.

Magnśsi blöskraši frekjugangurinn og segir:

„Heyršu góši! Ęttir žś ekki frekar aš vera hinum megin viš götuna?“ 

Ballgesturinn skildi ekki alveg hvaš Magnśs įtti viš, en spurši žó:

„Hver fjandinn er žar?“ 

Og svariš kom um hęl:

„Žjóšminjasafniš.“ 

*

Ragnar Bjarnason hefur stašiš į svišinu lengur en elstu menn muna og veršur bara betri meš aldrinum ef eitthvaš er.  Hann į aš baki įratuga söngferil, en hefur žó jafnframt fengist viš önnur störf samhliša tónlistinni, svo sem leigubķlaakstur.

Eitt sinn, um mišja nótt, settist ung stślka į stuttu pilsi upp ķ leigubķlinn hjį Ragnari og žegar stašnęmst var fyrir utan heimili hennar, kom ķ ljós aš hśn įtti ekki fyrir farinu.

„Hvaš ętlaršu aš gera ķ žvķ?“ spurši Ragnar og leit aftur ķ til hennar.

Žį lyfti hśn upp pilsinu svo aš sį ķ žaš allra heilagasta og spurši:

„Mį ég borga meš žessu?“ 

Ragnar lét žetta ekki koma sér śr jafnvęgi og svaraši um hęl:

„Įttu ekki eitthvaš smęrra, góša?“

*

Pétur Kristjįnsson, sem lést langt um aldur fram, er eitt af stęrstu nöfnunum ķ ķslenskri tónlistarsögu.  Hann var söngvari margra af žekktustu hljómsveitum landsins, žar į mešal Pelican og Paradķs svo aš einungis tvęr séu nefndar.

Eftir aš Pétur var hęttur hinu eiginlega hljómsveitastśssi tróš hann stundum upp meš hinum og žessum hljómsveitum, sér og öšrum til óblandinnar įnęgju.  Ein af žessum hljómsveitum var Sįlin hans Jóns mķns og žegar kom aš žvķ aš kynna gamla brżniš inn į svišiš žį gerši Stefįn Hilmarsson žaš išulega meš žessum oršum:

„Góšir gestir, nęstur stķgur į sviš Pétur Kristjįnsson.  Hann hefur engu gleymt – nema textunum.“

*

Ķ 200 mķlna žorskastrķšinu fengu Bretar aš kynnast żmsum brögšum af hįlfu Ķslendinga.  Freigįtur hennar hįtignar fylgdu ķslensku varšskipunum eins og skuggi og žegar žau nįlgušust bresku togarana fóru žęr aš senda śt višvaranir til žeirra, greindu žį mešal annars frį stašsetningu varšskipanna, stefnu žeirra og hraša.

Varšskipsmennirnir tóku žennan bošskap upp į segulband og sendu hann sķšan śt viš önnur tękifęri.  Žį sendu freygįturnar śt tilkynningar um, aš žetta vęri fölsk višvörun.  Žetta tóku varšskipsmenninrir einnig upp į segulband og notušu žegar freygįturnar voru aš senda śt raunverulegar višvaranir.

Žetta var mikiš talstöšvastrķš, en fyrir utan aš plata Bretana meš žessum hętti, žį tóku varšskipsmennirnir upp į žvķ aš spila tónlist ķ talstöšvunum.  Voru žeir fljótir aš įtta sig į žvķ aš žaš var einkum einn ķslenskur tónlistarmašur sem fór verulega ķ taugarnar į andstęšingunum, nefnilega Megas.  Var hann žar af leišandi spilašur ķ gegnum talstöšvarnar jafnt nótt sem nżtan dag, Bretunum, sem sögšust „aldrei hafa heyrt ašra eins hörmung“, til hins mesta ergelsis.

 

Hefuršu lesiš SPENNU?  Hśn fęst ķ nęstu bókabśš og er ęsispennandi lesning. 

 

 

 

 

 


« Sķšasta fęrsla | Nęsta fęrsla »

Innskrįning

Ath. Vinsamlegast kveikiš į Javascript til aš hefja innskrįningu.

Hafšu samband